Rodzaje hodowli alpak

Rodzaje hodowli alpak

Alpaki to wdzięczne zwierzęta, które mogą służyć do rozmaitych celów. Hodowcy zajmują się nimi w dużej mierze po to, aby mogły się rozmnażać. Istnieją jednak także inne powody, przez które hodowla alpak może być interesująca. W Polsce prowadzenie hodowli nie jest szczególnie popularne, dlatego to doskonałe pole dla osób, które chciałyby spróbować takiego biznesu. Zwierzęta te świetnie odnajdują się w naszych warunkach pogodowych, nie mają także wygórowanych wymagań bytowych. Rynek zbytu dla produktów odzwierzęcych takich jak wełna czy usług jak alpakoterapia jest naprawdę spory, dlatego gra jest warta świeczki.

Jeśli jesteś osobą, która rozważa podobne działanie, interesuje się alpakami i pragnie zdobyć wiedzę, jakie są najpopularniejsze modele biznesowe przy hodowli alpak, zapraszamy do przeczytania tego artykułu.

Zacznijmy od tego, po co w głównej mierze hodowane są te zwierzęta. Najpopularniejsze opcje to szeroko pojęty rozród i rozmnażanie, potem sprzedaż runa, alpakoterapia i wypożyczanie reproduktorów. Każda z tych strategii przynosi korzyści finansowe, jeśli jest odpowiednio prowadzona.

Hodowanie zwierząt w celu ich rozmnażania i dalszej sprzedaży to częsta praktyka. Wyróżniamy dwie rasy alpak, huacaya i suri. Pierwsza z wymienionych stanowi aż 85% całego pogłowia na świecie. Różnią się one od siebie przede wszystkim runem. U zwierząt rasy huacaya jest ono pofałdowane i rośnie prostopadle do skóry, co przekłada się na większą objętość. Roczny przyrost włókna wynosi ok. 5-10 cm. Alpaki z odmiany suri mają delikatniejszą wełnę, tworzącą spiralne loki, które zwisają z ich ciała. Cechuje ją wyraźny połysk oraz większy przyrost roczny, około 10-12 cm.

Chcąc rozmnażać te zwierzęta, hodowca musi wiedzieć, że nie należy krzyżować ze sobą tych dwóch odmian. Rozród musi odbywać się tylko w obrębie rasy danych alpak. Zawsze należy przestrzegać kilku parametrów, jeśli oczekujemy genetycznie dobrego potomstwa. Przede wszystkim ważne jest, jakiego reproduktora wybierzemy. Młoda cria najwięcej genów dostaje właśnie od ojca.

Hodowca musi starannie wyselekcjonować osobniki, które zapewnią występowanie pożądanych w hodowli cech. Zwrócić uwagę należy na to, czy zwierzęta te mają odpowiednią masę ciała, czy nie chorują, jakiej jakości jest runo, które posiadają. Oprócz tego mniej oczywiste sprawy, jak brak zębów mlecznych oraz wielkość jąder, która ma bezpośredni wpływ na jakość krycia. Im są one większe, tym wyższe prawdopodobieństwo, że dojdzie do zapłodnienia.

Pomimo konieczności odpowiedniego doboru pary do rozrodu, hodowca nie jest w stanie dokładnie stwierdzić, jakie potomstwo się narodzi. Dobór genów podczas tworzenia się zarodka jest bowiem losowy, zupełnie jak u ludzi. Widać jednak wyraźnie, że jeśli rodzice będą mieli pożądane cechy, prawdopodobieństwo występowania ich u potomstwa jest bardzo wysokie.

Alpaki kupowane są przez innych na przykład po to, aby mogli oni prowadzić własną hodowlę. Sukces na tym polu zależy głównie od tego, czy hodowca jest w stanie przewidzieć to, na jakie zwierzęta będzie największe zapotrzebowanie. Należy odpowiednio dbać o linię genetyczną, aby utrzymywać ją ciągle na wysokim poziomie. Dzięki temu zwierzęta, które uzyskamy, będą atrakcyjne dla potencjalnych kupców. Hodowca powinien kupić czasem nowe osobniki z innego stada, aby dodać ich szlachetne cechy do puli genowej. To zaś będzie zwiększało nieprzewidywalność tego, jakie hodowca uzyska potomstwo. Należy więc podchodzić do tej praktyki rozsądnie.

Kolejną strategią hodowania alpak jest tworzenie reproduktorów, których nasienie stanowi cenny towar. Hodowcy zależy wtedy na posiadaniu samca, który jest możliwie najlepszy pod względem genetycznym, co przekłada się na jego prezencję. To właśnie ona będzie miała najistotniejszy wpływ na to, czy reproduktor będzie brany pod uwagę wśród innych hodowców.

Młode alpaki mogą występować w roli dawcy nasienia po upływie 3-4 lat. Kto więc będzie chciał wypożyczać reproduktora? Częstą praktyką na początku, gdy ważna jest optymalizacja kosztów, jest zakup samych samic do hodowli. W takim właśnie wypadku samiec będzie przez innych wynajmowany, aby ich stado mogło się rozmnażać. Również wtedy, gdy celem jest uzyskanie świetnego genetycznie potomstwa, hodowcy często poszukują reproduktorów z innych hodowli. Chcąc wprowadzać pożądaną cechę, hodowca musi starannie selekcjonować zwierzęta, które będą miały potomstwo.

Jeśli posiadasz hodowlę i rozwijasz biznes związany z alpakami, jednak rzadko sprzedajesz zwierzęta, możesz zarabiać na produktach, których dostarczają. Mowa przede wszystkim o ich wełnie, która jest aktualnie bardzo pożądanym włóknem. Pochodzi ono głównie z Peru, które dostarcza około 70% światowej produkcji. Kraje europejskie stosunkowo niedawno zaczęły wkraczać na ten rynek, dlatego rynek zbytu na runo alpak jest naprawdę spory.

Ich wełna ma wysoką wytrzymałość, poza tym jest kilkukrotnie cieplejsza od owczej. Ocena runa rozpoczyna się od grubości włókna. Jest ono tym delikatniejsze, im mniejsza jego średnica- to zaś wpływa na wyższą cenę. Wiele czynników składa się na jakość i grubość runa, poczynając od oczywistych względów genetycznych, po aspekty środowiskowe, w których żyją zwierzęta.

Wełna alpak jest różna w zależności od rasy, tak jak wspominaliśmy na początku artykułu. Włókno osobników huacaya będzie nadawało się świetnie do wyrobu czapek, swetrów czy skarpetek, natomiast suri do koronkowych szali i drapowanej odzieży.

Można istotnie obniżyć koszty produkcji wełny, jeśli hodowca przyjmie strategię większości dorosłych samców w stadzie. Oznacza to, że nie posiada osobników żeńskich i młodych, dzięki czemu nie ma potrzeby organizowania osobnych wybiegów i boksów dla zwierząt płci przeciwnej. Odchodzą również obciążenia finansowe związane z porodem. Hodowca może skupić się tylko na dostarczaniu wełny pierwszej jakości, dbając
o dorosłych samców.

Ostatnią strategią, którą opiszemy, będzie prowadzenie działalności agroturystycznej, a w tym alpakoterapi. Alpaki świetnie się nadają do pracy z ludźmi, ponieważ są łagodne w obyciu, pięknie się prezentują i nie wykazują agresywnych zachowań.
Z tych właśnie względów zyskuje na popularności zooterapia z ich udziałem. Opiera się ona na obcowaniu z tymi towarzyskimi zwierzętami, co korzystnie wpływa na ludzki układ nerwowy. Dzięki ich delikatnemu usposobieniu oraz miękkiej okrywie włosowej, koją uczestników i pozwalają im się wyciszyć.

Alpakoterapia polecana jest ludziom z lękiem, zaburzeniami nerwicowymi, coraz częściej także z depresją. Może być również niezwykłą pomocą przy leczeniu chorób przewlekłych, takich jak nowotwory, ponieważ skutecznie rozluźnia i redukuje napięcie. To zaś ma ogromne znaczenie przy podobnych schorzeniach, ponieważ wpływa na istotne obniżenie hormonów stresu, które są wyjątkowo niekorzystne w nadmiarze.

Zooterapia z udziałem alpak jest także świetna dla nadpobudliwych dzieci czy osób starszych, którzy na co dzień borykają się z samotnością. Spotkania na pastwisku mogą być piękną okazją do poobcowania zarówno ze zwierzętami, jak również innymi uczestnikami terapii. Można na zwierzęta patrzeć, ale także szukać kontaktu fizycznego, jak dotyk czy przytulenie. Przynosi to naukowo udowodnione korzyści dla zdrowia.

Powyżej wymieniliśmy cztery najczęstsze modele biznesowe, których podejmują się hodowcy alpak. Jest ich oczywiście o wiele więcej, można je łączyć i próbować działać według własnego pomysłu.